30. júlí. 2015 01:00
„Ég sé fólk með öðrum hætti og það ýtir undir sköpunina. Ég sé oft eitthvað í fólki og umhverfinu sem kveikir á ímyndunaraflinu og ég fer á flug. Ég nota það oftast til að búa til eitthvað sem ekki er til, eitthvað óraunverulegt og nýtt,“ svarar Vera Líndal Guðnadóttir listakona og mannfræðingur aðspurð hvernig mannfræðin og listin fari saman.
Blaðamaður hitti Veru í Galleríi Bjarna Þórs þar sem hún hefur verið að mála galleríið að utan í sumar. Þar hefur hún einnig aðstöðu til að vinna þegar hún kemur á Akranes en hún er fædd og uppalin Skagastúlka. „Verkin mín geta verið hvernig sem er. Það er svo margt sem veitir mér innblástur. Það getur verið eitthvað í fari fólks sem ég hitti, taktur í tónlist sem ég hlusta á, atriði úr bíómynd eða bara hvað sem er. Þá fer eitthvað af stað í huganum og ég sé fyrir mér alveg nýjan heim. Oft á tíðum óraunverulegan heim sem alls ekki er til, það er það sem ég teikna. Af hverju að teikna eitthvað sem er til nú þegar, þegar maður hefur frelsi til að teikna það sem manni dettur í hug? Ef t.d. andlit einhvers gefur mér innblástur er ég ekki að fara að teikna nákvæma andlitsmynd af þeirri manneskju. Ég nýti mér andlitsdrættina, persónuleikann og fas hvers og eins. Myndin getur endað í algjörri steik en persónan var kveikjan af henni,“ segir Vera og hlær.
Nánar er rætt við Veru í Skessuhorni vikunnar.